Afgelopen december krijg ik een mailtje van Wendy met de vraag of ik hun aanstaande bevalling wil vastleggen in een mooie fotoreportage. Nu fotografeer ik doorgaans niet zomaar een bevalling, omdat dit planning-technisch niet altijd realistisch te combineren is naast een gezinsleven en je wel stand-by moet kunnen staan om per direct weg te kunnen, maar het verhaal van Wendy & Bryan grijpt me zo ontzettend aan dat ik toch besluit alles te proberen om hen een mooie fotoreportage te kunnen bezorgen!
Wendy vertelt mij dat ze 22 januari hun 4e kindje verwachten, maar ook dat ze in 2014 tijdens een eerdere bevalling afscheid hebben moeten nemen van hun dochtertje en zusje Rosah. Onbegrijpelijk en veel te zwaar om in woorden uit te drukken… Zoals Wendy zelf omschrijft in haar mailtje zal de aanstaande bevalling op zijn zachtst uitgedrukt dus wel een emotioneel moment worden. Gelukkig verloopt haar huidige zwangerschap prima en om geen enkel moment te hoeven missen van deze geboorte, willen Wendy & Bryan mij heel graag er bij hebben om alle kostbare momenten voor altijd te vereeuwigen. Goosebumps all over the place!
En zo begint het dat ik vanaf het begin van het nieuwe jaar regelmatig contact heb met Wendy met alle updates over de laatste loodjes van haar zwangerschap en ik 24u per dag stand-by sta om per direct weg te kunnen als de bevalling op gang komt: cameratas ingepakt, accu’s opgeladen, geheugenkaartjes leeg, benzinetank vol, check!
Maandag 23 januari
Om 13u15 krijg ik een berichtje van Wendy dat ze onderweg zijn naar het ziekenhuis omdat de weeën op gang gekomen zijn. Aangezien het bij een 4e bevalling allemaal een stuk vlotter kan gaan dan bij een 1e bevalling, houd ik rekening met het feit dat ik ieder moment zou kunnen vertrekken om de bevalling niet te missen. Nadat Wendy aan de monitor gelegd wordt in het ziekenhuis heeft ze echter nog maar 2 cm ontsluiting en daarom besluiten we na wat berichtjes heen en weer gestuurd te hebben dat het toch beter is om nog even af te wachten tot de bevalling iets verder op gang komt. Ook al ben ik die middag gewoon thuis, mijn gedachten zijn de hele middag aldoor in het ziekenhuis.
Die avond krijg ik om 19u30 een berichtje van Wendy dat ze nog steeds maar 2 cm ontsluiting heeft maar inmiddels wel doodop is van het opvangen van alle weeën. De gynaecoloog is langs geweest was en ze heeft een pijnstiller gehad zodat ze hopelijk rustig de nacht doorkomt en ze de volgende ochtend vol frisse moed kunnen gaan inleiden. Het is inmiddels erg mistig buiten en overal wordt afgeraden om de weg op te gaan dus ik hoop maar dat Wendy inderdaad goed kan slapen en we allemaal de nacht rustig kunnen doorbrengen…
Dinsdag 24 januari
De nacht is rustig verlopen, om 09u30 krijg ik een opgewekt berichtje van Wendy dat er een ballonnetje gestoken is en het feest kan beginnen! De verwachting is dat deze er tegen het middaguur uit zal vallen. Die ochtend zit ik voornamelijk thuis in spanning af te wachten. Omstreeks 12u00 breken de vliezen van Wendy, heeft ze 3 cm ontsluiting en krijgt ze weeën opwekkers toegediend. Ik besluit geen risico’s meer te nemen omdat het nu toch echt wel snel kan gaan en stap helemaal stijf van de adrenaline in mijn auto richting het ziekenhuis, wensend dat de baby nog maar even besluit te wachten tot ik mijn entree gemaakt heb!
Om 13u00 ben ik in het ziekenhuis waar Bryan mij opwacht in de ontvangsthal en mij uit mijn lijden verlost met de mededeling dat ik nog niets gemist heb, fijn! Ik kan weer rustig ademhalen. Bryan vertelt mij ook dat Wendy inmiddels een ruggenprik gehad heeft én ze extra zuurstof toegediend krijgt wegens een enorme druk op haar borst, het zit niet echt mee en ik hoop maar dat Wendy en Bryan heel gauw beloond gaan worden voor al dit harde werk.
Wanneer ik even later bij Wendy binnenkom op de ‘arbeidskamer’ is alles gelukkig weer redelijk stabiel en volgen er leuke gesprekken, het blijkt dat Wendy en ik elkaar nog kennen van vroeger dus er wordt een hoop bij gekletst! Langzaamaan komt er steeds een centimetertje ontsluiting bij en terwijl Bryan mij tussendoor voorziet van de nodige hapjes en drankjes, wordt Wendy nauw opgevolgd door de verloskundige. Wendy mag wegens de ruggenprik minimaal eten, maar er wordt al uitgebreid gefantaseerd over het Big Mac menu wat die avond besteld gaat worden zodra de bevalling achter de rug is. Ik geniet van de spontaniteit van dit koppel en stel voor om even op de gang te wachten zodat Wendy & Bryan nog even wat privacy hebben samen, dit voorstel wordt direct van de tafel geveegd.
De middag kruipt stilletjes voorbij en het harde werk gaat Wendy steeds moeizamer af, haar bloeddruk daalt met momenten erg snel waardoor het lijkt alsof Wendy ineens bijna buiten bewustzijn valt. Gelukkig volgt de verloskundige haar kort op en worden er wederom extra weeën opwekkers toegediend om de bevalling nog iets te versnellen. Bryan kijkt bezorgd toe en kijkt daarna voor de zoveelste keer die dag nog maar even naar de televisie.
De verloskundige vindt het erg leuk dat er een fotograaf aanwezig is en stelt voor om mij alvast de verloskamer te laten zien, zodat ik een beetje weet waar ik straks kan staan en hoe de lichtsituatie is. Er staat een krukje voor me klaar en er is zelfs geregeld dat ik mee mag naar de OK indien er toch een keizersnede moet komen. Wouw! Ik voel me op dat moment bevoorrecht en ben dankbaar voor de fijne sfeer binnen deze afdeling.
Rond 16u00 begint Wendy ‘druk’ te voelen en beginnen de emoties hoog op te lopen, alle vermoeidheid, spanningen en herinneringen rondom Rosah moeten er even uit. Wendy vangt haar weeën goed op en om 16u45 krijgt ze dan eindelijk de langverwachte persdrang. De verloskundige neemt ons snel mee naar de verloskamer aan de overkant van de gang, het gaat allemaal vliegensvlug maar op een bepaalde manier toch ook erg beheerst. Wendy weet wat ze moet doen en de verloskundige begeleidt haar rustig door de pers weeën heen.
Wanneer het hoofdje staat vraagt Wendy mij tussen 2 weeën door of ik al haartjes kan zien? Ik zie inderdaad een prachtige bos donkere haartjes en verzeker haar dat deze baby niet kaal geboren zal worden, we lachen de spanningen weg en Wendy grapt dat ik haar baby nu eerder gezien heb dan zij zelf. Wat een powerwoman! 15 minuten na het starten van het persen wordt om 17u05 baby Liv geboren, vernoemd naar haar zusje Rosah. Liv huilt meteen maar zodra ze op de borst bij mama gelegd wordt, is ze stil en gaat ze tevreden de wereld om haar heen bekijken met haar grote, donkere ogen. Wat is het een prachtig meisje… Bryan staat er trots naast en Wendy kijkt liefdevol naar Liv. Wat heeft ze het goed gedaan, Bryan mag de navelstreng doorknippen en daarna kunnen Liv en Wendy even goed knuffelen en genieten van elkaar. Wanneer Bryan en Wendy elkaar aankijken en ze beseffen dat alles goed is kunnen ze het niet droog houden, tranen van geluk, van opluchting en van de spanning en ook ik hou het nu echt niet droog meer.
Ondanks dat Liv heerlijk ligt bij mama moet ze toch even door de verloskundige worden nagekeken, ze scoort al haar punten. Liv weegt 3240 gram, is 50,5 cm lang en lijkt volgens papa en mama enorm op haar grote broer Boaz. Vlak daarna worden Wendy, Bryan en Liv naar hun kamer teruggebracht waar een trotse opa en oma hen al staan op te wachten. Wegens de enorme mist waren zij al vroeg vertrokken omdat het voor hen een verre reis was, maar mist of geen mist, niemand houdt een kersverse opa en oma van de weg!
In plaats van beschuit met muisjes wordt het menu van de MC Donalds doorgesproken en nadat ik Liv zelf ook even mocht knuffelen besluit ik dat mijn tijd erop zit, vermoeid maar meer dan voldaan trotseer ik de mist om terug naar mijn eigen gezinnetje te gaan. Wat was het een bijzondere dag.
Lieve Bryan & Wendy, geniet van elkaar en jullie prachtige gezin!
